Het Parijsakkoord

CO₂ trekt zich niets aan van grenzen. Klimaatverandering is een wereldwijd probleem. Vandaar ook dat er elk jaar weer een grote conferentie over is met duizenden deelnemers uit bijna alle landen. Al die landen hebben verschillende belangen. Er zijn rijke landen, arme landen, landen die bijna onder water verdwijnen, landen die nog heel veel olie willen verkopen. Het was een verrassing dat ze in 2015 een akkoord bereikten. 

In het akkoord van Parijs spraken ongeveer 200 landen af dat ze nationale plannen zouden maken die moeten zorgen dat de opwarming van de aarde deze eeuw ruim beneden de 2 graden blijft en liefst niet boven de 1,5 graden komt in vergelijking met ±1850, het begin van het industriële tijdperk. Daarvoor moet de menselijke uitstoot deze eeuw tot nul worden teruggebracht. Ook zouden de rijke landen de arme landen met geld moeten steunen om aan deze doelen te voldoen. 

Wel jammer dat twee grote vervuilers - luchtvaart en scheepvaart - buiten het akkoord zijn gelaten. Bovendien is er niet echt een stok achter de deur als een land geen plannen maakt of zijn eigen plannen niet haalt. Met de huidige plannen lijkt het erop dat het doel van Parijs volstrekt onhaalbaar is. Daarom is ook vastgelegd dat op de volgende klimaattop de doelen worden aangescherpt.